6. Exploring Victoria

Op pad in Victoria

After saying goodbye to Dirk, Steve, Phil and Allan I set my gps for Ballarat. The scenic route I had planned was about 600 kilometers long so it’s quite the day trip on the small winding roads and dirt tracks I would be riding. The fastest way to go west is to take a main road on flat ground but that’s boring, so I made my way through the Alpine National Park on the paved twisties and small dirt roads the park has to offer. First I rode back up Mount Hotham again but after the summit I didn’t turn left onto the dirt road we took a few days before but followed the sealed road downhill and got treated to a seemingly endless supply of twists and turns.
I got to the bottom of the hill and aimed the bike up the opposite hill. At first the dirt road I was on was quite rough and I found some well camouflaged pot holes that gave me a good wake up call. Later the road first turned to a more challenging narrow track, for me that’s where the real fun starts, I love the more technical stuff! When I exited the Alpine region it was time for more boring roads, making it possible to pick up the pace a bit.

Nadat ik afscheid had genomen van Dirk, Steve, Phil en Allan programmeerde ik mijn gps met als eindbestemming Ballarat. Op het menu stond een toeristische route van zo’n 600 kilometer dus het beloofde een aardig ritje te worden op de kronkel weggetjes en zandpaden die ik in gedachten had. De snelste route naar het westen loopt door een vallei over vlakke grond maar dat is saai, vandaar dat mijn route over de wat minder gebaande paden zou leiden. Eerst ging het weer Mount Hotham op, maar na de top ging ik niet linksaf zoals we een paar dagen daarvoor gedaan hadden maar ging ik rechtdoor de berg af en werd getrakteerd op een bijna eindeloze voorraad bochten. Onderaan de berg ging ik aan de andere kant van de vallei weef omhoog. De grindweg daar was nogal oneffen en er waren een paar goed verstopte gaten in de weg die me bij de les hielden. Later kwam ik uit op wat smallere, meer uitdagende paadjes. Dat is waar ik echt lol in heb, moeilijkere ondergrond waar ik al mijn vaardigheden nodig heb om de boel rechtop te houden, heerlijk! Toen ik de Alpine regio uitreed kwam ik terecht op wat meer echte, saaie wegen maar kon ik wel vaart maken op weg naar mijn bestemming.

Around eight that night I arrived in Ballarat where I would be staying with Gerry and Jenni, my mate Joel’s parents, who had told me to swing by when I would be in the neighborhood.
On my arrival I got treated to dinner and a cold beer, already a good end to a long day on the bike but after that I got to soak in a hot bath, making me sleep very well that night.
I had been on the road, sleeping in a tent, living a bit primitive for a while now, and now I suddenly found myself in a house again with a real bed, light switches and even a barista style coffee machine! The contrast was big and I enjoyed having these creature comforts for a while. During my stay my amazing hosts Gerry and Jenni showed me around Ballarat, a town small enough not to feel like a big city but big enough to have all sorts of things going on. The colonial style brick and natural stone buildings are quite different to the type of buildings I’ve seen in Queensland and New South Wales, giving the state of Victoria a different feel. There is also plenty of cultural stuff going on, music and culinary festivals, art exhibitions and the pubs have a lot more of a ‘European’ feel to them compared to the pubs on the east coast. Those are a bit sterile, most feel newly built and full of big screen tv’s, the pubs in Ballarat have more atmosphere and a wide variety of craft beers on tap, nice! Jerry and Jenni took me to their favorite pub, the hop temple. It’s a great pub, the staff knows what beers to recommend and don’t forget to try their sidewinder chips when you’re there, they are yum!

Rond acht uur die avond kwam ik aan bij Gerry en Jenni, de ouders van mijn Australische maatje Joel, die hadden gezegd dat ik langs moest komen als ik in de buurt was. Bij binnenkomst werd ik getrakteerd op een warme maaltijd en een koud biertje, dat was al een goed einde na een lange dag op de motor maar het warme bad dat ik daarna nam zorgde ervoor dat ik echt goed sliep die nacht.
Ik was al een tijdje aan het reizen nu, sliep in een tent, alles een beetje primitief dus toen ik ineens weer in een huis was met een echt bed, lichtschakelaars en zelfs een barista koffiezetapparaat was dat een aardige variatie.
Tijdens mijn verblijf hebben mijn geweldige gast- heer en vrouw Gerry en Jenni me Ballarat laten zien, een stadje dat klein genoeg is om niet als een grote stad aan te voelen maar wel weer groot genoeg dat er van alles te doen is. De in koloniale stijl opgetrokken gebouwen van bak- en natuursteen zijn behoorlijk anders dan het spul dat je in Queensland en New South Wales ziet, waardoor Victoria heel anders aanvoelt. Er is ook van alles te doen op cultureel gebied, muziek en culinaire festivals, exposities en de kroegen hebben een veel meer “Europese” stijl vergeleken met die aan de oostkust. Daar zijn de kroegen recent gebouwd, een beetje steriel en vol grote tv’s terwijl de pubs in Ballarat meer sfeer en een uitgebreid speciaal bier assortiment hebben. Gerry en Jenni namen me mee naar hun favoriete pub, de hop temple. Fijne kroeg dat, het personeel kent zijn biertjes en vergeet niet de “sidewinder” friet te bestellen als je daar bent, die is geweldig!

One day Jenni had a surprise for me, she got me a ticket to Sovereign Hill. This is a historical theme park where you can see what Ballarat looked like during the 1850’s gold rush. The park is set up exceptionally well, the buildings are either restored or built to look like the real deal and the actors who roam the streets look the part and act it. Combined with some top story telling about life on the gold fields and live shows where you can see a gold bar being cast or wooden wheels being made with authentic tools, it makes for a great day out.

Op een dag had Jenni een verrassing voor me, ze gaf me een kaartje voor Sovereign Hill. Dat is een historisch pretpark waar je kunt ervaren hoe Ballarat er rond 1850 uit zag tijdens de goldrush. Het park ziet er bijzonder goed uit, de gebouwen zijn of gerestaureerd of erg goed nagebouwd en de acteurs die er rondlopen zien er authentiek uit en spelen hun rollen erg goed. Dat samen met een goede uitleg over het leven in het goedzoekerskamp en de live shows waar je kunt zien hoe een goudbaar gegoten wordt of hoe houten wielen gemaakt worden met authentiek gereedschap maakt dat het echt een goed dagje uit is.

My stay with Gerry and Jenni also enabled me to give the bike some attention. I treated my trusty steed to a new rear tyre, chain and sprockets. After this luxurious intermission in Ballarat I got back on the bike and went to explore the Grampians national park, that turned out to be an amazing place. Waterfalls, stunning rock formations, Aboriginal rock art, lookouts overseeing great scenery, it’s all there. I had great fun exploring the various highlights while riding around in this reasonably large park. A nice thing about the Grampians is that you are allowed to free camp in certain areas, which is great for the budget conscious traveler like me. And because the park is so large, I spent four days there so I also had a great time camping in this amazing place. During my stay I went to the village in the middle of the park called Halls Gap. There I got food, water and fuel and set off to see Hollow Mountain and decided to take the 4X4 tracks that go there. Some of these tracks were a nice challenge, giving me plenty of opportunity to practice my up- and downhill rock crawling skills. Some sections however were made up of deep sand. I don’t like riding deep sand with all the luggage on the bike because the balance of the bike is all wrong and the front wheel keeps sliding out from under me, making me fall. And of course, having just gotten supplies the bike is heavy as can be so getting it back on its wheels was quite hard, making me get frustrated after a few times. Luckily Hollow Mountain made me forget my struggles. The walk up was nice and I met a friendly Aussie guy whom I had a good chat with and later a Russian couple and their little son. They had moved to Melbourne, visited the Grampians regularly and told me their son was four years old and had been to twenty countries and had flown 120 times! I really like seeing all the beautiful things on this trip but the main attraction for me is the people I meet. I love having a good chat with them and enjoy hearing what they do in their daily lives, where they have been and what places they recommend to see on my trip.

Tijdens mijn verblijf bij Gerry en Jenni had ik ook mooi de gelegenheid om de motor wat aandacht te geven. Ik heb mijn trouwe beestje daar getrakteerd op een nieuwe achterband, een ketting en een setje tandwielen. Na mijn luxe verblijf in Ballarat ben ik weer op pad gegaan om het Grampians nationaal park te gaan bekijken. Dat bleek geweldig mooi te zijn, watervallen, prachtige rotsformaties, Aboriginal rots tekeningen, schitterende uitzichten over de omgeving, het is er allemaal.  Ik vermaakte me prima terwijl ik van hoogtepunt naar hoogtepunt reed door dit behoorlijk grote park. Wat de Grampians extra leuk maakt is dat je binnen het park in bepaalde gebieden mag vrij kamperen en dat is erg fijn de reiziger met een beperkt budget zoals ik. En omdat het park zo groot is had ik vier dagen uitgetrokken om het te bekijken terwijl ik elke avond weer op een ander mooi plekje kampeerde. Tijdens mijn verblijf ging ik naar het dorpje Halls Gap in het midden van het park. Daar vulde ik mijn voorraad eten, water en benzine aan en ging over wat 4X4 paden richting Hollow Mountain.
Sommige van die paden gaven me gelegenheid om mijn vaardigheden voor het rijden op rotsachtige hellingen wat aan te scherpen terwijl andere gedeelten uit los zand bestonden. Ik heb weinig lol in rijden op los zand als ik al mijn bagage op de motor heb omdat het de balans van de motor om zeep helpt. Daardoor glijdt het voorwiel steeds weg en lig ik weer in het zand. En omdat ik net al mijn voorraden aangevuld had was de motor op zijn zwaarst waardoor het ding weer optillen en op zijn wielen zetten nogal hard werken was. Ik raakte daardoor nogal gefrustreerd maar gelukkig zorgde Hollow Mountain ervoor dat ik dat weer snel vergeten was. De wandeling naar boven was mooi en ik ontmoette er een aardige Australiër waar ik gezellig mee gekletst heb en daarna kwam ik een Russisch stel met hun zoontje tegen. Ze waren naar Melbourne verhuisd en vertelden me dat hun vierjarige zoontje al naar twintig landen was geweest en al 120 kleer gevlogen had. Ik vind het ontzettend leuk om tijdens mijn reis allemaal mooie dingen te zien maar de grootste lol heb ik toch met de mensen die ik ontmoet. Het blijft leuk om een goed gesprek met ze te hebben en ik heb er lol in om te horen wat ze doen in het dagelijks leven, waar ze geweest zijn en welke bestemmingen ze me aanraden voor tijdens mijn reis.

Like all good thing my stay in the Grampians had to come to an end but I had plenty to look forward to. First up was a pitstop in a small town called Dunheld CHECK!!! where I found public toilet with free hot showers. This one of the many reasons why I love travelling in Australia so much, where else do you find these facilities in a small country town? I indulged in my first shower in five days after which I felt amazing and decided to complete the experience by getting a cappuccino and a slice of banana cake in the local bakery. Feeling like a new man I got back on the bike towards the coast. There I got to see something I had been looking forward to for ten years: The Great Ocean Road. That is a windy road that takes you past some stunning rock formations standing in the ocean that can be found on about half the “Greetings from Australia” postcards. It’s very famous. Have you ever had the experience of looking forward to something and then seeing it and feeling a bit disappointed? This was like that. Don’t get me wrong, the rock formations are great to see and eastern side of the road is a nice ride (the western section was a bit boring) but what detonated a bit with the natural beauty was the huge visitor center at the Twelve Apostles, the main attraction. I understand a lot of tourists seem to like this kind of stuff but I don’t really need a gift shop with plastic crap and big screen tv’s. Worse was the size of the carpark, the number of busses and cars there and the number of people at the lookouts was just unbelievable. One of the sights there was that of the Great Wall of Chinese Tourists. Activities included “Dodge the selfie stick”, “Headbutt the mega zoom lens” and “Try to see the natural wonder over the heads of the crowd”. I felt like I was in Disney land and after spending all that time in a quiet national park, camping by myself the contrast was a bit too much for me. So I had a look for five minutes and got back on the bike and took off.
Good thing I found a great spot to camp that night somewhere on a hill in a forest with lots of old trees and plenty of birds making funny noises so I could relax and fall asleep feeling content.

Aan alle goede dingen komt een eind, zo ook mijn verblijf in de Grampians, maar ik had nog genoeg leuks om naar uit te kijken. Mijn eerstvolgende bestemming was het dorpje Dunheld CHECK!! En daar bleken de plaatselijke openbare toiletten voorzien te zijn van een gratis warme douche. Dit is dus een van de vele redenen waarom ik het zo geweldig reizen vind in Australië, in welk ander land hebben kleine dorpjes dit soort faciliteiten? Mijn eerste douche in vijf dagen was een waar genot en na afloop voelde ik me herboren. Ik besloot mezelf eens goed te trakteren en ging naar de plaatselijke bakker voor een cappuccino en een plak bananen cake. Daarna ben ik weer helemaal fris en fruitig naar de kust gereden, want na er tien jaar lang van alles over gehoord te hebben ging ik dan eindelijk een kijkje nemen bij de Great Ocean Road. Dat is een kustweg die langs een verzameling rotsformaties in de oceaan voert, foto’s daarvan zijn te zien op bijna alle “Groeten uit Australië” ansichtkaarten. Het is een erg beroemde trekpleister. Ken je het gevoel dat je ergens lang naar uitgekeken hebt en het dan uiteindelijk tegenvalt? Dit was nou typisch zo’n geval. Begrijp me niet verkeerd, de rotsformaties zijn prachtig en het oostelijke deel van de route is leuk om te rijden (het westelijke deel was een beetje saai). Maar wat het voor mij een beetje verpestte was het enorme bezoekerscentrum bij de twaalf apostels, de meest beroemde rotsformatie. Ik begrijp dat veel toeristen hier blijkbaar op zitten te wachten maar voor mij hoeft zo’n toko met souvenirwinkel met plastic zooi en enorme tv’s niet zo nodig. Erger was het formaat van het parkeerterrein en de aantallen bussen en auto’s en het aantal mensen op de uitkijkpunten was ongelofelijk. Een van de bezienswaardigheden was de Chinese muur. Niet de echte, maar de muur van Chinese toeristen. Activiteiten waaraan ik kon deelnemen waren “Selfiestick limbo-dansen”, “Kop de telelens” en “Probeer het natuurschoon te zien door de mensenmassa”.
Na al die tijd in een rustig nationaal park geweest te zijn en in mijn eentje gekampeerd te hebben was het contrast een beetje te veel van het goede en had ik het idee dat ik in Disney land terecht gekomen was. Na vijf minuten had ik het wel gezien, sprong weer op de brommer en ging er vandoor.
Gelukkig vond ik die avond een mooi kampeer plekje op een heuvel in een bos met veel mooie oude bomen en een hoop vogels die de meest grappige geluiden maakten zodat ik daarna heerlijk ontspannen en tevreden in slaap viel.