5. Sharing the ride

5 Goed gezelschap onderweg

From Penrith I went east, back into the Great Dividing Range. This part of the range is known as the famous Blue Mountains, named so because of the haze that comes from the eucalyptus gum trees, making the mountains in the distance look blue. The road that takes me up into the mountains has some great views of the canyon that, according to the sign I read 6 years ago in that national park is bigger than the Grand Canyon in the USA. Following the range to the south I spend some more nights in forestry’s. So far the famous Aussie bugs have left me alone most of the time but on one night I first get the pleasure of an invasion of flies. Luckily these go to bed when the sun goes down but this is the moment the night shift seamlessly takes over. Let there be mosquito’s, or mozzies as they are locally known, and lots of them. Adding to the fun were thousands of tiny beetles that covered me from head to toe for ten minutes and then magically disappeared. By that time I had enough of all those little winged invaders and took refuge in my tent and went to bed.

Vanuit Penrith reed ik naar het westen, weer de Great Deviding Range in. Dit gedeelte van de range heet de Blue Mountains vanwege de blauwe waas die veroorzaakt wordt door de dampen uit de eucalyptus bomen waardoor de bergen in de verte er blauw uitzien. Vanaf de weg die ik volgde had ik een mooi uitzicht op de canyon die daar ligt, die is volgens een van de bordje die ik daar zes jaar geleden in het nationaal park gelezen heb groter dan de Grand Canyon in de VS. Onderweg naar het zuiden kampeerde ik weer in de bossen. Tot dan toe hadden de beroemde Australische insecten me behoorlijk met rust gelaten maar op een van de avonden in het bos werd ik aangevallen door een flinke zwerm vliegen. Gelukkig gaan die naar bed als de zon ondergaat maar helaas is dat ook precies het moment wanneer de nacht dienst het overneemt. Tijd voor muggen, of ‘mozzies’ zoals ze hier heten. Naast de aandacht die ik van de muggen kreeg waren daar ook ineens duizenden piepkleine kevertjes waar ik gedurende tien minuten van top tot teen mee bedenkt was en toen ineens allemaal weer verdwenen. Intussen had ik wel genoeg gehad van al die vliegende ettertjes en besloot de veiligheid van mijn tent op te zoeken en ging maar vroeg naar bed.

When I was staying with Tony he showed me a book with motorcycle routes and I had taken some notes and was keen to ride them. One of these routes went through the highest regions of the Dividing Range, making for some excellent alpine riding with lots of twisty roads and stunning views. My bike is far from fast but on the twisties it does well, even on the dirt-oriented tires it’s on. So I open the bike up a bit and get rid of the ‘chicken strips’ on the side of the tires, grinning ear to ear. Every now and then I get stuck behind a rented mobile home or sedan driven by tourists at a very low speed. I ride behind them for a little bit admiring the views until it is safe to overtake and give the bike a handful (all 40 horses are unleashed and I pass them with, ehrm, a bit more speed but at least it sounded good). This was the most entertaining sealed road I had been on so far and I was tempted to turn around and do it all again but the show had to go on, in a forward motion. The route ends in Jindabyne where I attended the Horizons Unlimited meeting three months prior at the beginning of my trip. I stop for lunch and do some shopping and make my way down the Barry Way which is also part of one of the routes in Tony’s book. I soon understand why, it runs through a national park, turns from sealed road to gravel and is twisty, narrow and the surrounding wilderness is impressive. Good thing I don’t go too fast and pay attention because the driver of the Toyota Landcruiser coming my way was and wasn’t. He was going fast while not paying attention and because I noticed his dust cloud around a corner I slowed down and got to the side of the road. I think he only noticed me as he passed me, nearly clipping my handle bars with his mirror because the road is so narrow there. Thanks mate!
Soon after the sun started setting and I was glad to find a campground. Riding around to find a spot I noticed a group of guys with off road bikes sitting round a fire having dinner. I walk over to have a look, introduce myself and get bombarded with “Come on over Dutchy, pitch your tent, grab a beer and join us!” and various remarks along those lines. I sit down with them and have just acquired eight new buddies and get handed a bottle of whiskey.
The rest of the night is spent round the campfire telling stories and making fun of each other. It turns out these guys are farmers from the Canberra region and regularly go on multi day trips like these to get away from it all for a bit. I have a good time with them, they are a funny bunch and it’s good to hang out with others with a shared interest in riding dirt and being out in nature.

Toen ik bij Tony logeerde liet hij me en boek met motorroutes zien, ik had daar wat aantekeningen van gemaakt en keek er naar uit om deze routes te rijden. Een van de routes gaat door de hoogste delen van de Great Deviding Range waar de kronkelende bergweggetjes en de geweldige uitzichten ervoor zorgen dat het daar leuk rijden is. Mijn motor is nou niet bepaald snel maar op bochtige wegen komt het beestje toch aardig tot zijn recht, zelfs op de off-road georiënteerde banden die er onder liggen. Dus ik kon de verleiding niet weerstaan om het gas een beetje open te draaien en met een grote grijns op mijn gezicht de ‘schaamrandjes’ van de banden te rijden. Af en toe kwam ik achter een stel langzaam rijdende toeristen in een gehuurde camper of sedan te rijden. Dan nam ik even de tijd om van het uitzicht te genieten, totdat er een goede mogelijkheid tot inhalen zich voordeed om ze dan vol gas in te halen (waarbij ik de volle 40 paardenkrachten die ik tot mijn beschikking heb losliet op het achterwiel en ze voorbijging met…nou ja, in ieder geval iets meer snelheid, en een aardige brul uit de pijp). Dit was toch wel de leukste verharde weg die ik tot nu toe op deze reis gereden had en ik kwam even in de verleiding de motor om te draaien en het allemaal nog eens te rijden maar ik moest door. De route eindigde in Jindabyne waar ik drie maanden daarvoor aan het begin van mijn reis de Horizons Unlimited meeting bezocht had. Ik stopte daar om te lunchen en om boodschappen te doen, daarna vervolg ik mijn weg op de Barry Way die ook opgenomen is in het routeboek van Tony. Als snel wist ik waarom, de weg loopt door een nationaal park, gaat van asfalt naar gravel, is smal en kronkelt door een indrukwekkende wildernis. Het is maar goed dat ik niet al te snel rijd en goed op let want de bestuurder van de Toyota Landcruiser die mijn kant op kwam deed dat wel en deed dat niet. Hij reed snel en lette niet op maar omdat ik de stofwolk achter zijn terreinwagen om een bocht zag hangen remde ik af en ging naar de kant van de weg. Volgens mij zag hij me pas toen hij me voorbij vloog waarbij hij mijn stuur bijna raakte met zijn spiegel omdat de weg daar zo smal is. Bedankt he, mate!
Snel daarna begon de zon onder te gaan en ik was blij een kampeerterrein te vinden. Terwijl ik rondreed op zoek naar een geschikt plekje zag ik een groep mannen met off-road motoren rond een vuurtje zitten eten. Ik ben er maar naartoe gelopen om me voor te stellen en kreeg gelijk te horen dat ik mijn tent er bij moest planten en een biertje met ze moest komen drinken. Dus ben ik bij mijn acht nieuwe maatjes gaan zitten en kreeg prompt een fles whiskey in mijn handen geduwd. De rest van de avond zitten we rond het kampvuur sterke verhalen te vertellen en elkaar voor de gek te houden. Het blijkt dat dit clubje uit de buurt van Canberra komt en regelmatig samen meerdaagse ritten zoals deze maakt om er even tussen uit te gaan. Ik heb een hoop lol met ze, het zijn een stel grappige gasten en het is leuk om met mensen met een gedeelde interesse in off-road motorrijden buiten te spelen.

They pack up the next morning and I decide to stay for a day at this nice campground. There is a small river where I go for a refreshing dip, I read for a while and replace the rear brake pads on the bike. While I’m doing that, I hear the familiar sound of single cylinder bikes and have a look. Four guys arrive, riding two Suzuki DR650’s, a Honda CRF250L and a Kawasaki KLR650. With my Yamaha there we suddenly have all four big Japanese manufactures represented. I tell the newly arrived riders they have found the bikers section of the campground and ask if they want to join me there. They soon have their tents pitched and we start to talk. Allan, Dirk, Phil and Steve are from the Sydney region and are on a two-week trip, riding some dirt and camping in the bush. We talk about where they plan to go, it turns out we have similar plans and they soon ask me if I want to join them for a bit. Sharing the ride with others is always good in my book so the next morning we head south on Barry Way, Allan taking point as Chief Navigator. We cross into the state of Victoria and reach a historic town site with the great name Suggan Buggan. There are a few old ruins and some signs where buildings like a school used to be. We keep riding the twisty dirt road that follows the Snowy River and riding in this little group is great fun but also makes me wish I had a dust proof goggle as the bikes in front kick up quite a bit of dust. Allan finds us a nice side track that is a bit more technical, we climb some hills and bounce over rocks, trying to keep a balance between keeping a bit of speed up but not bending our rims. That night we camp at the caravan park in Omeo where we first enjoy a much-deserved hot shower and after that pizza and beer in the local pub.

De volgende ochtend pakken de mannen hun spullen en vertrekken en ik besluit nog een dagje op deze mooie plek te blijven. Er loopt een riviertje naast mijn tent waar ik een verfrissende duik neem, ik lees wat en terwijl ik de achter remblokken van de motor aan het vervangen ben hoor ik het bekende geluid van 1 cilinder motoren. Ik besluit een kijkje te nemen en er komen vier mannen aangereden, twee op Suzuki DR650’s, een Honda CRF250L en een Kawasaki KLR650. Met mijn Yamaha erbij hebben we nu ineens alle vier de grote Japanse motorfiets fabrikanten vertegenwoordigd. Ik vertel de heren dat ze het motorrijders deel van de camping gevonden hebben en vraag of ze zin hebben zich bij mijn kampementje aan te sluiten. Al snel staan hun tentjes en raken we aan de praat. Allan, Dirk, Phil en Steve komen uit de buurt van Sydney en zijn op een rit van twee weken om wat off-road te rijden en te kamperen. We praten wat over wat de plannen wat betreft de route zijn en het blijkt dat we dezelfde kant op gaan dus vragen ze me of ik zin heb om met ze mee te rijden. Ik vind het altijd leuk om met anderen te rijden dus rijden we de volgende ochtend met z’n vijven over de Barry Way naar het zuiden met Allen voorop als Chef Navigatie. We steken de grens met de staat Victoria over en komen bij het verlaten dorpje met de geweldige naam Suggan Buggan. Er staan wat oude ruïnes en bordjes waar vroeger de school en andere gebouwen gestaan hebben. We blijven de kronkelende gravel weg volgend die langs de Snowy River loopt en ik heb er een hoop lol in met dit clubje te rijden, al had ik wel graag een stofdichte bril gehad om het stof uit mijn ogen te houden, met een paar motoren voor je op zo’n weg wordt het al gauw een stoffige boel. Allan vindt nog een mooie zijweg die een stukje technischer is met steile heuvels en gestuiter over rotsen waarbij we proberen de vaart erin te houden zonder onze velgen krom te rijden. Die nacht kamperen we op de camping in het dorp Omeo waar we een welverdiende warme douche nemen en daarna genieten van bier en pizza in de lokale pub.

On the second day of our ride we explore more of the Victorian high country. On the menu today are the posh ski resort at mount Hotham where we have a look at the ski lifts, always a good sight in the middle of summer. From there we ride some wider gravel roads through the Alpine National Park and stop for lunch at the famous Dorrigo pub. After that we have some more fun on sealed and gravel roads and end up in Swifts Creek where we camp on the side of a river. This is where the group has planned to stay for two nights, leaving all the gear at camp so the bikes are lighter to allow for some more challenging, technical riding. They ask me if I would like to join for this. Would I? Yes sir, sign me up!
The next morning all unnecessary gear is taken off the bikes, only tools, first aid, lunch and water come along and the bikes feel lighter and nimbler. Allan has our route planned; we will be riding the Haunted Ghost Track. Sounds good already, right? It takes us a while to find it but it’s worth the effort, we end up riding a track that is challenging but fun with a good mix of rocks, mud and creek crossings. Lots of creek crossings actually, 45 of them! Some are easy with a gentle approach, not too deep and an easy exit. Others require going down a steep, slippery hill into a deeper creek with boulders hidden under water leading up to a steep exit that demands all of our skills to get up the hill without falling over or launching the bikes into the bush. Sometimes it takes some teamwork to push, pull and lift a bike through a difficult section and I am having a blast. We are having great fun together, the riding is awesome and I keep learning new tricks. For me it’s one of the things that makes off road riding so much fun, I’m pretty new to it but the learning curve is steep, every hour in the saddle I learn new skills and my confidence grows.
It turns out Steve is the fastest rider in the group, not surprising as he used to race moto cross. Every now and again we take the lead together and gun it a bit harder, it’s great to be able to take a bit more risk now that I’m not by myself in the bush and open up the throttle to jump some rocks and slide around corners a bit. We ride for 200 kilometers that day, all dirt with the only things we see being the track we are on, forest and clear blue skies. No towns, houses, powerlines or other signs of civilization, just bush. We come across one guy in a 4×4, that’s it. I can honestly say I never had so much fun on a bike as I had that day, riding such a beautiful track with a great crew with those views, amazing!  
That night at the campground we sit around my laptop watching the footage from my GoPro camera, reliving the most spectacular moments, while enjoying sausages from the barbeque and a beer. A perfect ending to a great day!
The next morning all gear is loaded back up on the bikes and we say our goodbyes as the guys are heading back towards Sydney and I’m heading west. Thanks for the great time together guys, I had a great time and hope to be able to ride with you again sometime in the future!

Op de tweede dag van onze gezamenlijke rit verkennen we wat meer van de Victorian High Country. Op het menu vandaag staat onder andere het sjieke ski gebied van mount Hotham waar we een kijkje nemen bij de ski liften, altijd leuk midden in de zomer. Daarna gaat de route verder over brede gravel wegen in het Alpine National Park en stoppen we voor de lunch bij de beroemde Dorrigo pub, met aansluitend meer lol op de bochtige verharde- en onverharde wegen. We kamperen die nacht naast een riviertje bij het dorp Swifts Creek waar de mannen van plan zijn alle niet noodzakelijke spullen van de motoren te halen en in het kamp achter te laten om zo zonder bepakking een wat meer uitdagende route te kunnen rijden. Of ik daar ook zin in heb? Ja natuurlijk!
De volgende ochtend is het enige wat er op de motoren mee gaat gereedschap, EHBO-spullen, lunch en water waardoor de motoren veel lichter en wendbaarder aanvoelen. Allan heeft een route gepland, we gaan de Haunted Ghost track rijden, waar het dus blijkbaar spookt, klinkt goed, niet? Het duurt even voordat we het pad gevonden hebben maar het blijkt de moeite meer dan waard. We komen terecht op een uitdagend maar leuk pad met een mooie mix van rotsen, modder en ‘creek crossings’, plekken waar je door een riviertje moet rijden. En dat zijn er veel, 45 stuks. Sommige daarvan zijn makkelijk met een lage kant, weinig water en je kan er ook weer eenvoudig uit rijden. Anderen zijn moeilijker waarbij we eerst een steile, glibberige helling af moesten, in dieper water terecht kwamen met grote keien onder water waarna we op de steile helling aan de andere kant al onze vaardigheden moesten inzetten om boven te komen zonder om te vallen of de motor de bossen in te lanceren. Soms was er aardig wat teamwork nodig om de motoren door de moeilijkere stukken te tillen, duwen en trekken. We hadden een hoop lol samen en ik bleef maar nieuwe dingen bijleren. Dat is voor mij een groot deel van de lol van het off-road rijden, ik doe het nog maar kort maar de vaardigheden en zelfvertrouwen nemen vlot toe met elk uur dat ik het doe.
Het blijkt dat Steve de snelste rijder in de groep is, niet verwonderlijk omdat hij in het verleden aan motorcross gedaan heeft. Af en toe gaan we samen voor de rest uit waarbij we het gas wat verder opendraaien, het is geweldig om iets meer risico te kunnen nemen nu ik niet in mijn eentje in de bush ben en we springen over wat rotsen en laten de achterkant van de motoren in bochten uitbreken. We rijden die dag zo’n 200 kilometer, allemaal onverhard en het enige dat we zien is het pad waar we op rijden, bos en blauwe lucht. Geen dorpen, huizen, hoogspanningsdraden of andere tekenen van beschaving, alleen maar bush. We komen 1 man tegen in een terreinwagen, verder niemand. Ik heb nog nooit zo’n lol gehad op de motor als op die dag, een prachtige route met een geweldige club en dan met dat uitzicht erbij, geweldig!
Die avond zitten we op de camping rond mijn laptop naar de beelden van mijn GoPro camera te kijken en herbeleven de meest spectaculaire momenten van de dag onder het genot van worstjes van de barbecue en een biertje. De prefecte afsluiter van een geweldige dag!
De volgende ochtend binden we alle spullen weer op de motoren en nemen we afscheid want de mannen gaan weer richting Sydney en ik ga naar het westen. Bedankt voor de geweldige tijd samen en ik hoop dat ik in de toekomst nog een keer met jullie kan rijden!