1. So it begins…

1. Eindelijk op pad.

After dropping the bike off at the cargo company who would arrange to have my bike flown to Sydney I had a few more days to pack, tick the last things off my to-do list and say goodbye to friends and family. Then the day came to head to the airport and go on the adventure I have been dreaming of for so long. All the packing and arranging left me exhausted so unlike the other times on a plane this time I had no trouble going to sleep. In fact, I slept for about ten hours straight, had an eight-hour stopover in Kuala Lumpur, got on the next plane and slept for another seven hours. Normally I get off a flight feeling like I have been in a tumble dryer for a few hours, tired with a headache. This time I felt fresh and relaxed, time to hit Sydney!
It was great to be back in Sydney. I started my first backpacking trip down under there eleven years ago so seeing all the sights again made me happy. So of course I went to see the Opera House, the Harbour Bridge, the botanical gardens and so forth. And another thing that always makes me smile, being a car and motorcycle enthusiast, is seeing and hearing the cars that the Aussies drive. Finally I got to see the Holdens and Fords again with their V8s and all sorts of tuned Japanese cars with whistling turbos, Australia is a nice place when you like cars.

Nadat ik de motor afgegeven had bij het transportbedrijf dat zou zorgen dat mijn motor naar Sydney gevlogen zou worden had ik nog een paar dagen om in te pakken, de laatste dingen van mijn to-do lijstje te strepen en afscheid te nemen van vrienden en familie. Toen was daar eindelijk de dag om naar Schiphol te gaan en te beginnen aan het avontuur waar ik zo lang van gedroomd heb. Na al dat gepak en geregel was ik behoorlijk uitgeput dus kostte het me weinig moeite om te slapen tijdens de vlucht. Sterker nog, ik sliep als een blok, zo’n tien uur lang. Daarna was het acht uur wachten op het vliegveld van Kuala Lumpur voor een stop-over waarna ik tijdens de volgende vlucht weer zo’n zeven uur sliep. Normaal stap ik na een lange vlucht uit het vliegtuig met het gevoel dat ik een paar uur in een droogtrommel gezeten heb, doodmoe en met koppijn. Nu was ik echter lekker fris en uitgerust en ik had zin om Sydney weer te gaan bekijken.
Het was geweldig om weer in Sydney te zijn. Elf jaar geleden ben ik daar mijn eerste Australische backpack avontuur begonnen dus toen ik de bekende plekken weer zag gaf me dat veel voldoening. Natuurlijk ben ik Opera House, de Hourbour Bridge, de botanische tuinen en de andere geijkte plekken gaan bekijken. En dan is er nog iets anders waar ik in Australië altijd erg blij van wordt: als autoliefhebber vind ik het altijd leuk om de Australische wagenpark voorbij te zien en horen rijden. Eindelijk zag ik de Holdens en Fords weer met hun dikke V8 motoren en allerlei getunede Japanse wagens met fluitende turbo’s, Australië is een leuke vakantiebestemming voor een autoliefhebber.

But that’s not what I came for, I came here to ride my bike. That arrived two days after me at Kingsford Smith airport. Next up: paperwork, waiting, walking from customs to Qantas freight, more paperwork, some more walking up and down and then some more waiting. That was what I did for three days because getting a bike through customs isn’t like ordering a burger. But all in all it wasn’t too bad, the people at customs and Qantas were really friendly and helpful, the quarantine inspector was cool and the cargo company had arranged for an Australian shipping agent to be my mighty helpful stand-by helpline (Hi Aaron!). When the bike was finally released from the clutches of the bureaucrats it was time to load it up on the ute (Australian for pickup truck) that was sent there by Grant, one of Aarons contacts. But not before the boys from Qantas were able to find the big crate with bike inside that they had managed to lose somewhere in the warehouse. We brought the bike over to Grants warehouse where I unpacked and reassembled the bike, it went in the crate with the front wheel taken out to make the package smaller, making it cheaper to send). It took me a few hours to get the wheel back in, front fender mounted and handlebars where they belong with all the wiring hooked up.
Up next was putting all my luggage on the bike for the first time. Yes, I know, amateur mistake! I wanted to test my luggage setup before leaving home but I didn’t have the time to do so. So this was the very first time I had all my bags on the bike with all my luggage inside the bags. Now I was aiming to avoid the number one mistake everyone makes when going on a trip like this: taking too much stuff. Having read lots of blogs and seen the videos I knew we all fall for that one so I tried hard not to bring too much. I stuck to four sets of undies and socks, a pair of shorts and a pair of pants and a pair of thin running shoes so that was good. But then I am one of those people that likes to bring one of these and one of those along, just in case I need it. So long story short…I had too much stuff.
Not way too much, I managed to fit it all into my bags but it was a tight squeeze.
Having sorted that it was time to thank Grant for his help and letting me use his warehouse (thanks again Grant!) and get the show on the road.

Maar dat is natuurlijk niet waarvoor ik helemaal naar de andere kant van de wereld gevlogen was, het idee was om motor te rijden. Mijn motor kwam twee dagen na mij aan op Kingsford Smith airport. Ik wist wat er nu ging komen: aan de gang met de importdocumenten, wachten, wandelingetje van de douane naar de Qantas vracht terminal, meer gedoe met papieren, weer op en neer lopen en nog maar weer wat wachten. Daar ben ik drie dagen mee bezig geweest, je motor krijg je niet zomaar even door de Australische douane geloodst. Alle bij elkaar viel het toch niet tegen, de mensen bij de douane en Qantas waren erg vriendelijk en behulpzaam, de quarantaine inspecteur was tof en het transportbedrijf had geregeld dat ik een Australische vrachtvervoerder kon bellen als hulplijn. Toen ik de motor eindelijk uit de klauwen van de bureaucraten had weten te bevrijden was het tijd om de krat op een ute (Australisch voor pick-up truck) laden. Maar eerst moesten de jongens van Qantas de grote krat met daarin mijn brommer weer vinden in de loods waar ze hem krijtgeraakt waren.
We brachten de krat naar de loods van Grant waar ik de motor uit de krat haalde en weer in elkaar kon zetten. De motor was zonder voorwiel en -spatbord de krat ingegaan zodat de krat kleiner en dus goedkoper om te versturen werd. Het kostte me een paar uur om het voorwiel, spatbord en stuur weer gemonteerd te krijgen met alle stekkers en kabel weer verbonden.
Daarna was het tijd om voor de allereerste keer mijn tassen op en aan de motor te hangen met alle bagage erin. Ja, ik weet het, beginnersfoutje! Ik had mijn bagage setup thuis voor vertrek willen uitproberen maar daar had ik simpelweg geen tijd voor. Dus dit was de eerste keer dat ik alle tassen op de motor had met alle spullen erin. Ik had erop gemikt om de nummer één fout van iedereen die een dergelijke reis maakt te vermijden: te veel zooi meenemen. Ik heb een hoop blogs gelezen en veel video’s gezien en ik weet dat we er allemaal instinken dus ik had mijn best gedaan niet teveel mee te nemen. Ik had vier onderbroeken, vier paar sokken, een korte en een lange broek en een paar dunnen hardloopschoenen dus dat zat wel goed. Maar ik ben ook zo’n type dat graag eentje van dit en eentje van dat meeneemt, voor het geval dat. Dus, lang verhaal kort…ik had te veel zooi meegenomen. Niet veel te veel, het paste allemaal in mijn tassen maar het was wel proppen.
Nu dat achter de rug was werd het tijd om Grant te bedanken voor het gebruik van zijn loods en om op weg te gaan.

Man it felt good riding that bike on the streets of Sydney! But as much as I like Sydney, it’s still a city and I’m more a fan of nature than I like cities so leaving Sydney and getting on the open road was even better! After a short highway ride, I spotted a sign indicating a tourist route. I know from experience these are usually pretty entertaining in Oz so I decided to get off the highway and see the scenic stuff. Good choice that was, I was riding in a forest that was half between Australian bush and rainforest. After a few kilometers I found myself on the coast on a winding road with great views of the ocean, nice! Soon I found a place to camp at the beach, parked the bike and even before I got my helmet off my head I heard someone ask if I was hot in that suit. I told him I was and got offered a cold beer. Welcome back to Oz!

Het was een heerlijk gevoel om eindelijk op mijn motor te zitten, rijdend door de straten van Sydney. Maar hoe leuk ik Sydney ook vind, het blijft een stad en ik ben meer een buitenmens dan een stadsmens dus toen ik eenmaal op de buitenwegen reed was het helemaal feest!
Na een tijdje op de snelweg zag ik een bord dat een toeristische route aangaf. Ik weet uit ervaring dat deze in Australië meestal de moeite waard zijn dus ik besloot de snelweg achter me te laten en de toerist uit te hangen. Dat bleek een uitstekende keuze, ik reed door een bos dat het midden hield tussen Australische bush en regenwoud. Na een paar kilometer begon de weg langs de kust te slingeren en had ik een geweldig uitzicht op de oceaan. Niet lang daarna vond ik een kleine camping aan het strand, parkeerde de motor en nog voor ik mijn helm af kon doen hoorde ik iemand vragen of ik het niet verschrikkelijk heet had in dat motorpak. Ik antwoorde dat dit inderdaad het geval was en ik kreeg een biertje aangeboden. Welkom terug in Oz!

The next day it was time to set course (or program the Garmin in this case) for Jindabyne where the Horizons Unlimited meeting was to be held. The ride started off on that nice coastal road, the sun was out, the bike running well and I was very happy to be there. The route took me up some hills where it was cloudy, later foggy and eventually it began to rain. After that the tail wind turned into a head wind and the temperature dropped. When I was installing my heated grips on my bike my friends and I joked that the first time I would need them on my trip would probably be by the time I would hit the Himalayas. Wrong! I needed them in Australia, day two of the trip. I also needed just about all of the merino woolen clothes I have with me and my winter gloves, yes, I get cold easily, that’s why I like Oz! After that I felt a lot better, although the bike was struggling a bit going up hills while fully loaded and fighting a head wind. But I made it to Jindabyne without incident and was even a day early. Not bad considering I left home a week before on the other side of the planet to get there. Because the campground for the meeting was not open yet I had to find some other place to camp. Long time travel makes for strict budgets so time to do some bush camping. A bit of off-roading on a hill revealed a secluded spot behind some rocks where no one would see me. It proved to be a great spot, nice and quiet and some kangaroos came over in the morning to inspect my tent. The meeting was much like the one I attended in Germany, and that’s a good thing. Lots of friendly people sharing a passion for bikes, travel and having a bit of fun so making some new friends was easy. The presentations were good too, with stories and photos from every continent except Antarctica. On the last day of the meeting I went for a little ride with my new mates James and Kumar to the Mount Kosciuszko national park. We only had a bit of time in the park because it was nearly closing time so sadly there was no time to go for a hike in the park. It looks amazing there so if you’re ever in the neighborhood go and see it, don’t forget to bring your hiking boots!
On Monday the meeting ended so it was time to say goodbye to al the new friends we made and exchange addresses and phone numbers. I ended up getting a bunch of invitations from people to come over to see them when I’m in their neck of the woods and I intend to look up as many as I can.

De volgende dag was het tijd om koers te zetten (of in dit geval om de Garmin te programmeren) naar Jindabyne waar de Horizons Unlimited meeting gehouden zou worden. De rit begon op die mooie kustweg, de motor liep goed en ik was erg blij met het hele gebeuren. De route ging heuvel op en daar werd het wat bewolkt, later werd het mistig en uiteindelijk begon het te regenen. Daarna werd wind mee wind tegen en werd het koud.
Toen ik bezig was de verwarmde handvatten op mijn motor te monteren waren mijn vrienden en ik grappen aan het maken over het feit dat de eerste keer dat ik die nodig zou hebben waarschijnlijk in de Himalaya zou zijn. Fout! Ik had ze in Australië nodig, op dag twee van mijn reis. Wat ik ook nodig had was zo’n beetje alles wat ik aan merino wollen kleding bij me heb plus mijn winterhandschoenen. Ja, ik krijg het snel koud, vandaar dat ik Australië ook zo leuk vind. Daarna voelde ik me al een stuk beter, al had de motor het wel wat moeilijk om zo zwaarbeladen met tegenwind de bergen op te komen. Maar zonder verdere incidenten bereikte ik Jindabyne en ik was nog een dag te vroeg ook nog. Niet slecht als je bedenkt dat ik een week eerder aan de andere kant va de planeet was vertrokken om daar te komen. De camping van het recreatiegebied waar de meeting plaats ging vinden was nog niet geopend dus ik moest op zoek naar iets anders. Op een lange reis als deze is het belangrijk het budget een beetje te sparen dus was het tijd voor een beetje wildkamperen. Na een kleine off-road verkenningstocht op een heuvel vond ik een beschut plekje achter wat rotsblokken waar niemand me kon zien. Het was een fantastisch plekje, lekker rustig en toen ik wakker werd waren er een paar nieuwsgierige kangoeroes aan mijn tent aan het snuffelen.
De meeting bleek veel te lijken op de meeting waar ik in Duitsland was geweest, en dat is positief. Een boel mensen bij elkaar die een gezamenlijke passie hebben op het gebied van motoren, reizen en gezelligheid dus het was makkelijk om wat nieuwe vrienden te maken. De presentaties waren ook goed met verhalen en foto’s van elk continent, op Antarctica na. Op de laatste dag van de meeting gingen mijn nieuwe maatjes James, Kumar en ik een stukje rijden naar Mount Kosciuszko national park. We hadden helaas maar weinig tijd om het park te bekijken omdat het bijna sluitingstijd was, mocht je ooit in de buurt zijn zorg dan dat je het niet mist en vergeet je wandelschoenen niet, het is een prachtig gebied!
Op maandag ochtend was de meeting afgelopen en was het tijd om adressen en telefoonnummers uit te wisselen met de nieuwe vrienden die we gemaakt hadden. Ik kreeg een hoop uitnodigingen om mensen op te komen zoeken wanneer ik bij hen in de buurt ben en ik ben van plan om op zoveel mogelijk van die uitnodigingen in te gaan.

When I left the meeting I headed north to do what I wanted to do for five years: look up my friend Samantha and her kids. They live in Ripley, which is a suburb of Ipswich, just west of Brisbane. From Jindabyne in New South Wales to Ripley in Queensland is about 1400km, a short distance by Australian standards. Traveling at my modest speed on the winding country roads that run along the Great Dividing Range that ride took me three days. When I stopped to camp at a little campsite in a two-horse town a guy came over for a chat. His name was Rob and with him was his dog Tup. We had a bit of a chat about my bike and where I was going when he asked me if I had ever done some gold fossicking. I said I had never done that before and would like to try it so I got invited for a miniature gold rush in the local creek. Rob explained about where the gold tends to hide and how to read the path of the creek so you know where to dig. We dug behind rocks and tree roots while Tup the dog was clever enough to lay down in the shade and relax. We washed the dirt we dug up in a bucket and ran it through a sieve, the smaller stuff was put in a fossicking pan and Rob started swirling it round to separate the dirt from the gold we hoped to find. Our efforts were rewarded by a few little specks of gold for Rob and a nice experience for me. Although Rob might not make a fortune on a daily basis, at least his office is the beautiful stress-free environment of creek beds in the Aussie bush, not bad!

Na de meeting ging ik naar het noorden om te doen wat Ik al vijf jaar wilde doen: op visite gaan bij mijn vriendin Samantha en haar kinderen. Ze wonen in Ripley, een wijk in Ipswich, ten westen van Brisbane. Van Jindabyne in New South Wales naar Ripley in Queensland is ongeveer 1400 kilometer, een kort ritje voor Australische begrippen. Vanwege mijn bescheiden snelheid op de slingerende wegen die over de heuvels van de Great Dividing Range voeren was ik drie dagen zoet met dat ritje. Aan het einde van de rit op de eerste dag stopte ik op de camping in een gehucht In de heuvels waar ik benaderd werd door een man die Rob bleek te heten. Na wat gekletst te hebben over mijn motor en waar de reis naartoe ging vroeg Rob of ik ooit naar goud had gezocht. Omdat ik dat nog nooit gedaan had leek het me wel leuk om te proberen en werd ik uitgenodigd om met Rob en zijn hond Tup deel te nemen aan een mini gold rush in de lokale creek. Rob legde me uit waar het goud zich graag verstopt en hoe je het pad van de creek moet lezen zodat je weet waar je moet graven. Terwijl wij aan het graven waren achter rotsen en boomwortels was Tup de hond verstandig genoeg een plekje in de schaduw te zoeken en het lekker rustig aan te doen. De aarde die we opgroeven werd gewassen in een emmer en daarna door een zeef gehaald, het kleinere spul dat overbleef ging in een goedzoekerspan en werd daarin door Rob rondgeslingerd om aarde en goud te scheiden. Onze moeite werd beloond met wat kleine goudschilfers voor Rob en een leuke ervaring voor mij. Hoewel Rob geen fortuin verdient met zijn werkzaamheden heeft hij in ieder geval een mooie stressvrije werkplek in de creeks van de Australische bush, niet slecht!

Around noon I told Rob I needed to get going, I had more than a 1000 kilometers to go still and I could not wait to see Samantha and the kids again.
The next day I woke up to rain. It wasn’t too bad and since I have a nice Goretex riding suit I didn’t mind. However, the mild rain soon stopped. It turned into a full-on downpour that would not ease for the rest of the day. With all that water on the road it made for interesting riding because every now and again there would be a nice big hole in the road, or a big bump caused by the trucks pushing the bitumen up into hard to spot ridges. Adding to the experience were the road trains coming towards me, kicking up big curtains of water, reducing visibility even further. Not great when you have one of his colleagues right behind you, looking to see if he can overtake you because you are only doing 100 km/h. 
Dear truckies of Australia, please be nice to silly people riding 20-year-old, mildly overloaded mopeds, we will try to get out of your way as soon as possible. Or as the signs on the side of road say: “Be a mate, don’t tailgate!”

Rond het middaguur vertelde ik Rob dat het voor mij tijd werd weer verder te gaan, ik had nog zo’n 1000 kilometer te gaan en kon niet wachten om Samantha en de kinderen weer te zien.
De volgende dag werd ik wakker en het bleek te regenen. Dat was niet zo’n punt aangezien ik een fijn Goretex motorpak heb. En na een tijdje hield het op met zachtjes regenen. Het werd een hoosbui die de hele dag aan zou houden. Al dat water zorgde ervoor dat het een interessante rit werd, om de zoveel tijd was er een flink gat in de weg of door de vrachtwagens opgestuwde bulten die in de regen bijna niet te zien zijn.  Om het feest compleet te maken kwamen er geregeld road trains van de andere kant op me af die grote hoeveelheden water de lucht in slingerden waardoor ik nog minder kon zien. Niet echt geweldig als je dan ook nog een van hun collega’s vlak achter je hebt die kijkt of hij je in kan halen omdat je maar 100 kilometer per uur rijdt.
Beste Australische vrachtwagenchauffeurs, wees lief voor gekke mensen op 20 jaar oude, ietwat overbeladen brommers, we proberen zo snel mogelijk aan de kant te gaan zodat jullie door kunnen rijden. Of zoals het op de borden langs de kant van de weg staat: “Be a mate, don’t tailgate!”.

Now I have that nice brand new, waterproof Goretex suit. But I don’t have one of those waterproof neck covering things. Silly mistake really, now the rain got in my suit around my neck, making me soaking wet all over.
After riding for 10 hours I got to Samantha’s place with my socks being the only dry clothing on my body, good job boots, I love you!
But the wet gear was forgotten about right away after I arrived, I nearly got hugged to death by Sam and the kids.

Nu heb ik dus dat fijne gloednieuwe, waterdichte Goretex motorpak. Maar ik heb geen waterdichte col voor om mijn nek. Beetje onhandig, nu loopt het water langs mijn nek mijn pak en ben ik uiteindelijk alsnog drijfnat. Na tien uur op de motor in de stromende regen kwam ik bij Samantha aan met alleen nog droge sokken, goed gedaan motorlaarzen, jullie zijn geweldig!
Maar het natte pak was snel vergeten na aankomst aangezien ik zo’n beetje doodgeknuffeld werd door Sam en de kinderen.